Lei Vroemen

Lei Vroemen een markant persoon en onlosmakelijk verbonden 'an de zaal ien de Loi'.

Ooh… van de zaal ien de Loi?

Als wij, of onze kinderen, onze achternaam noemen krijgen we tot op de dag van vandaag steevast de reactie: ‘Ooh… van de zaal ien de Loi’. De naam Vroemen is onlosmakelijk verbonden aan de bijna 25 jaar dat pap en mam het café en de zaal hebben gerund in Wellerlooi. Het bedrijf waar heel veel mensen uit de regio, en ver daarbuiten, een feestje hebben gevierd, een avondje hebben gekiend, een koffietafel hebben bezocht, frietjes hebben besteld of gewoon een pilsje hebben gedronken.

Lei Vroemen (Leonardus Gerardus Theodorus) is geboren op 3 juli 1929 in Sint Geertruid (Se Gietere), een klein plaatsje net onder Maastricht. Zijn vader, Mathias Hubertus Vroemen (1893 - 1966), was Opperwachtmeester bij de Rijkspolitie. Zijn moeder, Anna Maria Petronella van de Voort (1897 - 1977), zorgde voor het huishouden en het gezin. Lei had acht broers en een zus: Jeu, Gèr, Huub, Annie, Harrie, Emile, Pierre, Theo en Sjo.

Familie Vroemen. Lei is nr. 3 van links.

Familie Vroemen, Lei staat op de bovenste rij helemaal rechts.

Lei groeide op in Zuid-Limburg, hield van carnaval, volgde alles wat met voetballen te maken had en hield van een feestje. Lei was inmiddels bij de ‘Kemies’, de douane, en meldde zich aan om de Wandelvierdaagse in Nijmegen mee te lopen. Voor de uitdaging, maar ook voor de extra snipperdagen die te verdienen waren als de barre tocht werd uitgelopen. Met een groep collega’s en goede moed ging hij op pad en liep de hele tocht uit. Helaas zorgde de opgelopen blessure, enkele ontstoken tenen, ervoor dat hij meer ‘snipperdagen’ kreeg dan hem lief was.

4-Daagse Nijmegen met geheel links Lei Vroemen.

Lea en kinderen

Jaren later kwam Lei voor zijn werk regelmatig in Noord-Limburg, hij zat in Gennep bij van Arensbergen in ‘de kost’. Tijdens één van zijn patrouille-rondes reed hij door Wellerlooi en zag daar een knappe meid, hard werkend tussen de aardappelen op het land van haar vader.

Lea (Leonie Maria Gertruda Litjens, 1934 - 2012) trok zijn aandacht en de liefde was wederzijds. Lei en Lea trouwden op 3 juli 1962, op de verjaardag van Lei. Ze hadden samen hun huis laten bouwen op Catharinastraat 14 in Wellerlooi, het huis wordt nu bewoond door Piet en Aleid de Mulder.

Na enkele jaren werd hun eerst kind geboren, dochter Marly (Maria Mathea) zag het levenslicht op 27 september 1965. Twee jaar later werd Marc (Marcus Mathias) geboren om 24 juli 1967. Marly heeft toen ze trouwde enkele jaren in het huis op de Catharinastraat gewoond met haar man Sjaak (Geurts) voordat ze naar Velden verhuisden en twee zoons kregen. Marc woont nog steeds met Heidi (van Dijk) en hun twee dochters in Wellerlooi.

Zaal Vroemen

Na enkele jaren kregen Lei en Lea de kans om de horecazaak aan de Rijksweg over te nemen van de toenmalige uitbater (Piet) Achten. Het gezin Achten gingen wonen in het huis op de Catharinastraat en Lei en Lea verhuisden naar de Rijksweg en startten hun horeca-avontuur: café-zaal Vroemen. Lei voornamelijk in het café en Lea regelde de zaken achter de schermen en in de keuken zodat alles op rolletjes liep.

Het personeel

In de weinige vrije tijd die overbleef ging Lei graag naar een voetbalwedstrijd. Jaren is hij actief geweest als scheidsrechter en floot menige wedstrijd op Sportpark Bos en Heide in Wellerlooi. ‘Streng doch rechtvaardig’ was een goede omschrijving van zijn manier van fluiten. En ook de derde helft werd toen al zeer gewaardeerd.

Sigaar

Denk je aan Lei Vroemen, dan denk je ook aan de sigaar die hij (bijna) altijd in zijn mond had. Een dikke Hofnar het liefst. Met heel veel zorg werd de voorkant voorzichtig open geknepen om vervolgens deze sigaar met zorg aan te steken. Op de fiets, achter het stuur, in het café, de sigaar brandde altijd! Zelfs die ene keer dat hij onder de douche stond en er achter kwam dat de sigaar nog vrolijk in zijn mond stak

Volksfeesten

De tijden waren uiteraard anders dan nu. Tegenwoordig is er elke week op veel plaatsen iets te beleven: feestjes, festivals enz. Destijds leefde het hele dorp toe naar de kermissen in Wellerlooi en de regio. Vier of vijf dagen liep het hele dorp uit om samen te feesten in de zaal. Lange, maar gezellige dagen. Ook de carnaval werd door het hele dorp gevierd en de zaal werd omgebouwd tot één groot feestpaviljoen. Lei regelde alles tot in de puntjes en hield ook tijdens de feesten alles en iedereen nauwlettend in de gaten. Met een blik die voor sommige mensen heel streng leek. Achter deze blik ging vooral concentratie, perfectionisme en aandacht schuil. Als de ‘druk van de ketel was’ en de avond geslaagd, maakte deze blik plaats voor een brede en tevreden lach. Lei genoot van het plezier van zijn gasten.

Zelfs op een kermiszaterdag toen een gedeelte van de Maasdorpen-bende op bezoek kwam om een feestje te bouwen in Wellerlooi. Menigeen keek deze gasten angstvallig aan. Lei behandelde deze jongens gewoon, bleef vriendelijk en gaf subtiel aan waar de grenzen lagen. Niks aan het handje. Een dag later verbouwde dezelfde groep jongeren een kroeg op de Horster kermis.

Kasteleinsvereniging

Sponsor

Diverse verenigingen werden geholpen door Lei met advies of financiële ondersteuning. Op heel veel shirts prijkte de naam Café-zaal Vroemen en in het café hingen meerdere bekerkasten waar gewonnen trofeeën werden bewaard. Vriendengroepen als De Wietverein, de Plekkers, Slok ’84, B.U.I.S., de Padden en de Real Boys hadden café Vroemen gebombardeerd tot hun clubhuis en werden daar goed verzorgd.

Maar ook verenigingen zoals VV Resia, CV de Kuluut, Fanfare Nooit Gedacht, biljartclub D.V.S. en Hengelsportvereniging Ons Dobbertje voelden zich meer dan thuis bij Lea en Lei.

Biljarten D.V.S.

Kranten

Behalve werken in de zaal en het café bracht Lei ook dagelijks het Dagblad voor Noord-Limburg rond en op woensdag alle huis-aan-huis-bladen van die week. Aan de keukentafel werden soms wel meer dan 15 verschillende blaadjes in elkaar gevouwen en vervolgens in de fietstas gepropt. Bij slecht weer of naar Tuindorp en de Hamert werd de Mazda vol geladen en ging Lei op pad.

Laat naar bed en vroeg weer op, elke dag opnieuw. Zeven dagen in de week, het hele jaar. Als het even kon deed Lei een middagdutje na het middageten. Zijn hoofd legde hij op zijn handen op tafel en zodra de deurbel ging stond hij weer paraat. Eerste Kerstdag was wel een vrije dag en ook ging hij elke jaar met zijn gezin en later alleen met Lea een weekje op vakantie.

Kantine Resia

Na bijna 25 jaar hard werken in de kroeg was het mooi geweest. De Brand Bier brouwerij, die inmiddels het pand had overgenomen van de familie Achten, had een nieuwe huurder gevonden. Lei en Lea konden gaan genieten van hun verdiende rust. Dat liep echter anders. Voetbalvereniging Resia ’42 was op zoek naar een nieuwe kantinebeheerder voor donderdag na het trainen en in het weekend. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Lei besloot samen met Lea deze uitdaging aan te gaan. Jarenlang stonden ze weer voor alle sporters en supporters klaar.

Ook als Resia een feestje had werd Lei gevraagd mee te denken over de juiste invulling. Zijn raad werd op prijs gesteld na al die jaren horeca-ervaring en betrokkenheid bij diverse verenigingen.

Lei bij de jubilarissen Resia in 1992.

Bijzonder carnaval

Toen ze elkaar net kenden, zijn Lei en Lea jaren lid geweest van CV de Kuluut. Lei bij de raad van 11 en Lea als dansmarietje. Jaren later, in 1994, werden ze gevraagd als Boerenbruidspaar. Nu hadden ze tijd en zeiden ja! Samen met enkele vrienden hebben ze een bijzondere carnaval gevierd. Zoon Marc werd toevallig datzelfde jaar uitgeroepen tot prins van de Kuluut. En… dochter Marly was net zwanger van hun eerste kleinkind.

Opa Loi

Kleinzoon Jenne werd geboren en kwam graag bij opa en oma Loi. Opa Loi vond dat heerlijk en verwende zijn kleinkind waar het kon, hij genoot zichtbaar van ‘zien menneke'. Later werd Lei voor de tweede keer opa, Sil werd geboren. Lei was van plan de jongens nog heel wat streken te leren. Helaas heeft Lei maar kort mogen genieten van het opa-zijn.

Ziekte

Een vervelend kuchje wilde na weken maar niet voorbij gaan en Lei besloot naar de dokter te gaan die hij zijn hele leven zelden had gezien. Al snel werd duidelijk dat het niet goed was. Na diverse onderzoeken werd er longkanker geconstateerd. Zeer onwerkelijk omdat de klachten eigenlijk minimaal waren. Maar naarmate de maanden verstreken, werden de klachten heftiger en ook de behandelingen waren zwaar. Tien maanden na de diagnose, 25 februari 1997, stierf Lei in het bijzijn van zijn gezin en familie in het ziekenhuis van Venray op 67-jarige leeftijd.

Toen enkele weken later het bestuur van Resia druk was met het organiseren van een of andere happening was er een probleem waar niemand raad mee wist. Eén van de bestuursleden zei: ‘Daorbove is d’r enne, den wist wel hoe weej dit mosse anpakke…’

                        
Portretfoto Lei Vroemen                                                             Portretfoto Lea Vroemen - Litjens

Artikel aangeleverd door Marc Vroemen en Marly Geurts-Vroemen.
Maart 2018